Bugünlerde Hâkka Suresi üzerinde düşünüyorum. Hâkka hakikat demek. Ama surede bu kelime ile kast edilen kıyamet. Hakikatten bahseden, adı hakikat olan bir surenin var olması ve orada hakikat'in kıyamet yerine kullanılmasından daha çok ne bildirebilirdi ki bu dünyanın yalan; kıyamet ve sonrasının hakikat olduğunu?

Dağlar, denizler, ormanlar, çöller bizim onlardan hoşlanıp hoşlanmamamızdan bağımsız olarak oradadırlar. Onlara gitmeyebilir, oralarda bulunmamayı, yaşamamayı tercih edebilirsiniz ama onların orada var oluşlarını değiştiremezsiniz. Hakikat de böyledir. 

İnsanın bu dünya nimetleri içinde en şiddetle ihtiyaç duyduğu şey güvenliktir. Güven duygusu öyle esaslı bir ihtiyacımızdır ki psikolojinin bize dediğine göre kişiliğimizin en derin çizgileri bu ihtiyacın karşılanıp karşılanmamasına göre oluşur. Aileden başlayıp en yüksek toplumsal organizasyon olan devlete kadar her sosyal düzen bireylerin güvenlik ihtiyacını karşılamayı birinci ödev olarak benimser.

Öğüt vermeyi sever misiniz? Ya da size öğüt verilmesini? Bugün insan ilişkilerinde öğüdün yeri neresi? Yeni nesil pedagoglar ana babaların veya ailenin diğer büyüklerinin evlatlarına öğüt vermelerini nasıl karşılıyor? Öğüt verme durumunda kaldığımızda içine düştüğümüz özür diler haller ya da bize öğüt verilmeye başlandığında birden bastıran can sıkıntısı günümüz insanının öğütle arasının pek iyi olmadığını gösteriyor.

Yaptığın iyi ve güzel şeyleri anlatmanın, göstermenin, dolaylı yoldan da olsa bildirmenin ayıp olduğu bir çağdan, akıl almaz hızda bir değişimle yaptıklarını anlatmıyor, göstermiyor, bildirmiyorsan yok sayıldığın, hatta bunun için ayıplandığın bir çağa geçiverdik. Orta yaş ve üzerinde olanların genetik ve sosyal kodlarına aykırı bu durum. 

Ona bir fırsat vermek gerektiğini düşünerek, iyi duygularla gittim. Eleştirenlerin her zamanki gibi kantarın topuzunu kaçırdıklarını düşündüm. Hiçbir şey yapmayanların, eleştiri yapmaya da hakları olmadığına inandım. Özellikle başlarda bu kanaatimi korurken giderek bu filmde de...

Eğlenmenin, eğlendirici olmanın yüceltildiği bir çağdayız. Sadece eğlence sektörüne dünya çapında yapılan yatırımı bilmek bile bu yüceltmenin nerelere vardığını göstermeye yeter. O kadar sorgulanamaz görülüyor ki bu yaklaşım her yaştan insan sürekli olarak oynayıp eğlense, ömrünü böyle tüketse yadırganmıyor. 

Efendimiz’in şemailinden bahseden eserler onun fiziğindeki benzersiz güzelliği anlattıkları gibi içtiği sudan, aynasına-tarağına gösterdiği özene varıncaya kadar nasıl estetik bir hayat yaşadığını da anlatırlar. O’nun yaşadığı zarafet gösterişsiz, göze sokulmayan, tamamen doğal bir güzelliktir. Gürültüsüz patırtısız, asilce taşınan bir güzellik.

“İnsan çeşit çeşit, yer damar damar” demiş atalarımız. Bu çeşitliliği herkes başka sebebe bağlar. Kimine göre soya çekimdir bunun asıl nedeni, kimine göre de ana babamızın bizlere edip eyledikleri. Peki geriye doğru gidersek ana babalarımız da aynı şekilde kendinden öncekilerin kurbanı (ya da eseri) değiller mi?

O gece sokaktaydık. Başlangıçta biraz ürkektik ne yalan söyleyeyim. Birkaç darbe görmüş, hiçbirinde böyle herkesin yollara düştüğüne şahit olmamıştık. Bir bakalım insan var mı, bir yerlere gidebiliyor muyuz diye ara sokaklardan ilerlerken güçlü bir hoparlör sesiyle irkildik. "Tamam" dedim; "Ara sokaklara bile gelmişler, çıkanları evlerine sokmak için hoparlörden konuşuyorlar." Meğer o hoparlör bir karpuz kamyonunun hoparlörüymüş ve herkesi dışarı çıkmaya davet ediyor, bedava taşıyacağını söylüyormuş.