Hazreti Peygamber (sav) vefat ettiğinde henüz cenazesi kaldırılmamıştı ki sahabe Peygamber sonrasında yönetimde kimin olacağını tartışmaya başladılar. 

Bu köşede ilk kez okuyuculardan doğrudan bana ulaşan bir talep üzerine yazıyorum. 

Evrenin çok çok küçük bir kısmını algılayabildiğimiz artık tartışılmaz bir gerçek. İnsanoğlunun gözlemleyebildiği, varlığından haberdar olabildiği en uzak yıldızlar dahil bizim görebildiğimiz, hissedebildiğimiz evren buzdağının suyun üstündeki minnacık tepesinden ibaret.

Küçük bir tatil beldesinde denize en yakın evlerden birinde kalan yaşlı bir güngörmüş hanımefendiyi oralara gittikçe ziyaret ederiz.

Efendimizi nasıl bilirsiniz dense hepimiz onun kibarlığını, cömertliğini, affediciliğini, ince ruhunu ve nezaketini, hâsılı efendiliğini hatırlar ve anlatırız. Öyledir de… 

Hızlı balığın yavaş balığı yuttuğu çağ diye tanımlanan günümüzde o işten bu işe devamlı koşturanlar, bir koltukta beş on karpuz taşıyanlar, çoluğuna çocuğuna, anasına babasına vakit ayıramayanların bu hali bir yandan  “çalışkanlık” olarak görülüp takdir görürken diğer yandan da insan ve toplum üzerine çalışanlar “yavaşlayın” diyerek bu koşturmacalı hayatın insana göre olmadığını söylüyorlar.

Ramazan girmeden önceki son günler telaşla bütün sezon sonu kutlamalarının yapıldığı günler oldu. 

Ramazan Kur'ân ayıdır. O kadar ki Ramazan orucunun farz oluşunun Kur'ân'ın o ayda indirilmeye başlanmasına bir sevinç, bir şükür ifadesi olduğu söylenir.

Herkesin kendine göre bir depresyonda olduğu, kimi dinleseniz bir dokunup bin ah işittiğiniz bir dünyada sizi, üzüntülerinizi yeni üzüntülerle gidermeye çağırsam ne derdiniz?

Bugün sizlerle aşağı yukarı 25 sene önce yaşadığım bir olayı ve o günden bugüne benim için çok çok özel olan bir sureyi paylaşacağım.