Mekke tevhidin olduğu gibi hurafelerin, şirkin de merkeziydi. Mekkeliler İslam’ı kabul ettikten sonra hayatlarındaki putları ve hurafeleri aşamalı olarak terk ettiler.

Onun Mekke’den Medine’ye hicret ettiği söylenir. Tam olarak öyle değil! Çünkü tehlikeli ve yorucu çöl yolculuğunun sonunda vardığı yeşiller içindeki vahanın adı, Medine değil, Yesrib’di. 

Âl-i İmran Sûresi’nin o ayeti, Elçi’ye uymanın yolunu çizer: “De ki: ‘Eğer Allah’a muhabbetiniz varsa, bana uyun, ta ki Allah da size muhabbet etsin'

Hz. Muhammed: Allah’ın Elçisi filmi (2016) yönetmen Mecid Mecidi’nin kendi sübjektif muhayyile ve hissiyatının göz önüne alınması gerektiğine dair açıklamasıyla başlıyor. Farklı sinema salonlarında seyirciyle ilgili küçük bir gözlemimi aktarmak isterim.

Hudeybiye’nin ardından Müslümanlar Kureyş’e verdikleri sözlere titizlikle uydular. İslam’ı tebliğ ederken Mekke ile ilişkilerinde anlaşmanın sınırlarını korumaları, Müslüman ahlâkının göstergesi olarak dikkatleri çekiyor, hayranlık uyandırıyordu.

"(İbâdet için) sadece şu üç mescide yolculuk yapılır: Mescid-i Harâm, Mescid-i Nebî ve Mescid-i Aksâ..."

“Hayretimi artır Allah’ım…” diye dua ediyor Allah Rasûlü. Hayretinin azalmasından, hatta yerinde saymasından korkuyor. Nasıl bir dert ki bu? 

Din adına gerçekleştirilen öfkeli tartışmalara kulak verip de örselenmeden yara almadan kurtulmak ne mümkün. 

Mute Savaşı, zaferin bazen geri çekilmekle de kazanılacağını gösteren ilginç ayrıntılar içeriyor.