Gelin, bu Mevlid Kandilinde sizinle birlikte biraz düşünüp, söyleşelim, dertleşelim...

Aynaların dili olsa… Şaşkınlıklarını anlatabilseler bir ara…

“Ey Allah’ın elçisi, sen bizimle şakalaşıyorsun” dedi sahabeler, sevinç ve hayretle...

Gecenin göğsüne yaslı Elçi’nin kalbi....

Bir ara çağıltısı durdu Söz nehrinin. Şefkatin çığlığı sustu. Rahmetin nefhası duruldu.

“Sehm/Ok” kabilesindendi Amr. Orta boylu, şişman ve sakallı...

Ne etti ki Elçi? Nasıl hak etti “Sen ey Müddessir…” diye hitap edilmeyi?

Kendine saplanan bir hançer insan. Gülünü reddeden diken olmuş farkında olmadan. Kendisine yara kendisi, hep kanıyor dünyaya. Başkalarına ağlayışları da kendine; bilmiyor. Kendini ağlıyor; hiç susmadan. Saklı sancıların, ince sızıların, yakıcı âhların yatağında akıyor durmadan.

Sesinde serin gül bahçesi saklı…

O gece.

Kendi kuyusunda buz tutmuştu su. Aktığını unutmuş; tortulaşmıştı...

Ebû Desme (Ebû Harb) Vahşî b. Harb el-Habeşî (ö. 23/644’ten sonra) için özel bir başlık atmak istedim...

O yakıcı ânın hatırası hâlâ yankılanır kalbimde.  Elimdeki kitaptan bir sayfa açtım. Kısmetimi aramak için…

“Tozlu bir aynaya uğrarsa yüzün, utandırma aynayı, tozları da aşağılama” dedi iç sesim. “Al kalbini, taşlara tut. Tozları çağır yüzüne. Onlar da ayna arar kendine.”

İbn Ummu Mektum (ra)’un gözleri çocukluğundan beri dünyaya kapalıydı. Fakat gözleri dünyaya açık olan pek çok kişiden önce nurlanarak ilk Müslümanlar arasında yerini aldı. İslam’dan önce Husayn’dı; Abdullah, dedi ona Hz. Peygamber. Gücü yettiğince yanına gitmeye çalışıyordu Rasûl (sav)’ün.

Kurbanı sadece eyleme indirgeyenlere, eylemi de magazinleştirenlere bir çift sözümüz olsun.