Terazi sarsıldı. Kefe ağdı. Sessizliğin göğsüne Söz düştü. Kalbin odacıklarına ateşli telaşlar taştı...

Omuzlarındaki yük taşınır gibi değil.  Varlıktan daha ağır. Yokluk dehşetinden daha acılı. Var-yok arasından daha keskin bir bıçak sırtı. Hayat-memat meselesi olmaktan öte bir çelişki. Düşerse, düşmesine son yok. Yükselirse, yüksekliğine had yok…

Gümüş kakmalı bir kılıç pervane gibi dönüyordu Bedir Günü küfrün elebaşlarının üstünde. Bu kılıç Zubeyr’e aitti. Başında sarı bir sarık taşıyordu o gün.

Halinden memnun şehir. İşler yolunda. Sorgulayan yok şehirlileri. Olacak olan bu; öyle sanıyor herkes.

Elçi'nin dağdan inişi, insanın kendini aşması için oldu. İnsanın kendini açması için… Kendini kendine perde yapmaya meyilli insan.

Dağdan endişeyle indi. Adımları ağır sorumluluğu taşırken zorlanıyordu...

"İkra" düştü insanlığın nasibine.

Muhammed-i Emîn (sav) idi adı. Öyle biliniyordu.

İran İmparatorluğu bir taraftan Arap Yarımadasının güneyine doğru büyük bir bölgeyi kapsıyordu ve kuzeyde de bazı bölgeler Bizans İmparatorluğu’nun işgali altındaydı...

Işıklar sönüp de perdede vahyi ulaştırmak üzere farklı yönlere dağılan üç atlı göründüğünde seyircinin hikâyesi de...

Aynı sırra tutunuyoruz.  "Rabbim beni görüyor" kavline sefer ediyoruz...

Bir dilek, akla yaklaştırılamayacak kadar uzak olsa bile heyecanla yüklüdür...

Said (ra)’i duyabilmek için babası Zeyd...

“Sünnet” deyince ne kadar çok şey...

Bakıldığında sevinç duyulacak bir aynaydı Talha...