Kudüs’te, Mescid-i Aksa’da namaz kılarken, İslam’ın üç kutsal mabedinde aynı anda ibadet ettiğim hissi uyandı bende.

Rabbin katında En Sevgili. O ki, Sevenle Sevilenin buluştuğu vücud...

"Her ümmetin bir eceli var. Ecelleri geldiğinde bir saat geri de kalamazlar, ileri de gidemezler."

“Zamana (dehre) sövmeyin, zira zaman Allah’tır.”

Yer değiştiren bulut kümelerini izlemeye daldığım yine böyle bir anda, havada sanki ezelden beri asılı duran bir bulutla karşılaşmıştım. Hicaz’a yaklaşmak üzereydik.

Eski evde geçireceğim son geceydi. Yeryüzünün muhacirlerini, mücahitlerini, sürgünlerini, gurbet ehlini, bir gecede evlerini boşaltmak zorunda kalanları, savaş mağdurlarını, işsiz kaçakları düşünüp durdum gece boyu.

Nur dağına tırmanırken insanların varlığın “ilahî” yüzünü görebilmek için hep yukarı tırmandıklarını düşünüyordum. Yalnız kalmak, hayatla araya mesafe koymak, tefekküre dalmak gerekiyordu çünkü önce. Kalabalıklardan sıyrılmak, iç âlemine bakabilmek gerekiyordu. Sanırım böyle bir ibadet maksadıyla tırmanışların somut temsili, dağ ve mağara olmuştur hep.

Kâbe’yi seyrederken, onu seyredenlere de bakarım uzun uzun. Aynı ibadetin farklı yansımalarıdır bizi birleştiren.

Her âşıkta, güzel Efendimiz (sav)’in nurlu çehresi tecelli ediyordu. Bir şeyi daha anladım o gün hocamın anlattıklarını (Allah ondan razı olsun) hayranlıkla dinlerken: Seven kalbin tasvire ihtiyacı kalmıyordu. Tahayyül etmesi yeterliydi.

Bekliyordum. Mescidi Nebevi’de, kadınlara ayrılan bölümde, Ravza-i Mutahhara’ya varmayı.