Âl-i İmran Sûresi’nin o ayeti, Elçi’ye uymanın yolunu çizer: “De ki: ‘Eğer Allah’a muhabbetiniz varsa, bana uyun, ta ki Allah da size muhabbet etsin'

“Hayretimi artır Allah’ım…” diye dua ediyor Allah Rasûlü. Hayretinin azalmasından, hatta yerinde saymasından korkuyor. Nasıl bir dert ki bu? 

Dilimiz her söze döner. “Kemiği yoktur” dedikleri doğrudur; söylerken zorlanmaz dilimiz. Hatta biraz alıştırırsak dilimizi, kulağa daha derinmiş gibi gelecek tonlamaları da başarabiliriz.

Elimizdeki en temel veri, şu andaki varlığımız. Zamanın akışında bir yerde bir kırılmadan ibaret doğumumuz. Yok iken var edilmişiz. 

Boş gürültülere karşı dolu dolu bir sessizliktir Yâkub. Sükûtun göğsünde çırpınan sabrın kanat sesleridir sözleri. Bilgece bekleyişlerin köşe başıdır. Ateşli telaşların serinleten pınar çağıltısıdır. 

Bir nezaket ilkesidir: Söylenen sözün doğru olması yetmez, doğru sözün söylenişinin de doğru olması gerekir. Yanlış bağlamda söylenirse, doğru da olsa söz eğrileşir.

Bir insanın çığlığı her insanın dudağına borçtur. Bir insanın düşüşü diğerlerinin ayağının ucunda uçurumdur. 

Kıssalar içimizin aynasıdır. Yüreğimizin gizli labirentlerinde dolaştırır bizi.

Zor zamanlar için bir Ebu Bekir portresi...

O gece parmağını göğe uzattı Peygamber. Aya yöneldi gözleri.