Bir vaiz olarak bu sokağa sapmışlığım vardır. Girişi, çok yerlere varacakmış gibi görünür. Oysa bir çıkmaz sokaktır. 

Mevlid sözlükte "doğum yeri ve zamanı" demektir. Mevlit ya da Veladet Kandili Efendimiz Hazreti Muhammed sallahu aleyhi ve sellemin kâinatı varlığıyla şereflendirdiği doğum gecesi olan Hicrî Rebiul-evvel ayının onikinci gecesidir.

Bir vaiz olarak bunu hiç söylememem gerekir ama konuşmanın “iş” yerine geçtiği günlerdeyiz.

Sahabeden biri Rasûlullah (sav)’a gelerek aç ve perişan bir durumda olduğunu söyledi. Efendimiz kendi evine bir adam göndererek bu sahabi için yiyecek bir şeyler getirmesini söyledi fakat orada da yenecek hiçbir şey bulunamadı.

Hazreti Peygamber (sav) vefat ettiğinde henüz cenazesi kaldırılmamıştı ki sahabe Peygamber sonrasında yönetimde kimin olacağını tartışmaya başladılar. 

Bu köşede ilk kez okuyuculardan doğrudan bana ulaşan bir talep üzerine yazıyorum. 

Evrenin çok çok küçük bir kısmını algılayabildiğimiz artık tartışılmaz bir gerçek. İnsanoğlunun gözlemleyebildiği, varlığından haberdar olabildiği en uzak yıldızlar dahil bizim görebildiğimiz, hissedebildiğimiz evren buzdağının suyun üstündeki minnacık tepesinden ibaret.

Küçük bir tatil beldesinde denize en yakın evlerden birinde kalan yaşlı bir güngörmüş hanımefendiyi oralara gittikçe ziyaret ederiz.

Efendimizi nasıl bilirsiniz dense hepimiz onun kibarlığını, cömertliğini, affediciliğini, ince ruhunu ve nezaketini, hâsılı efendiliğini hatırlar ve anlatırız. Öyledir de…