Hadis literatürünün gelişimi şu aşamalarda gerçekleşmiştir: a) Kitâbetü'l-hadîs, sahabe ve erken tabiîn döneminde hadislerin sahife ve cüz denen defterlere yazılması. b) Tedvînu'l-hadîs, dağınık olarak kaydedilmiş malzemenin birinci asrın son çeyreği ve ikinci asrın ilk çeyreğinde bir araya getirilmesi.

Kur'ân-ı Kerim'den sonra İslam'ın ikinci temel kaynağı sünnetin sonraki nesillere doğru ve eksiksiz olarak aktarılması için sahabe ve tabiûnun gösterdiği titizliğe rağmen uydurma rivayetlerin ortaya çıkması, İslam alimlerini bu konuda tedbirler almaya yöneltmiştir.

Hadiseleri olduğundan çok daha farklı bir mahiyette aksettirmek, kendilerine sevgi ve sempati beslenen şahısları aşırı ifadelerle methetmek, insan tabiatının zaaflarından birisidir. Bu tür hareketlerin çoğu zaman maddi ve manevi birtakım hesaplar uğruna yapılmış olması da bu zaafın bir başka tezahürüdür.

Gelişmesi belli düzeye ulaşmış bulunan ilimler, bazı konularının müstakil araştırmalara konu edilmesi ihtiyacını hissettirir. Hadis ilmi de, bu tür çalışma ihtiyacını birçok sahada hissettiren zengin bir ilimler hazinesidir. Bu yüzden senedle veya metinle ilgili olduklarına bakılmaksızın..

Sünnetin önemini ve dindeki yerini bilmek kadar, sünnet verilerinin günümüze intikalini sağlayan kaynakların genel muhtevasını, tasnif sistemlerini ve ihtiva ettikleri hadislerin güvenilirlik derecesini bilmek de önemlidir. Hadis kaynaklarından doğru yararlanabilmek için..

Herhangi bir ilim dalı hakkında konuşabilmek için, konuşmanın cereyan edeceği ortak bir dil ve üslup gerektiği gibi, konuların ele alınış tarzının da kendine özgü bir zeminde yürütülmesi gerekir. Esasen, bir ilim dalının usûlü, alimlerin, kendilerine has belirli bir ortak noktada..

Dinî literatürde hadis, “Hz. Peygamber'in sözü, daha sonra da O'nun söz, fiil ve takrirleri” için kullanılmıştır. Hatta sahabe ve tabiun söz ve fiillerine de -mevkuf ve maktu kayıtlarıyla da olsa- hadis denilmektedir. Bu manada hadis yerine haber kelimesini kullananlar, sahabe ve tabiuna ait söz ve fiiller için eser terimini tahsis edenler de bulunmaktadır. En geniş çerçevesiyle hadis şöyle tarif edilebilir: "Söz, fiil, takrir, yaratılış veya huyla ilgili bir vasıf olarak Hz. Peygamber'e (veya sahabe ve tabiuna) izafe edilen her şeydir."

Hadis literatürünün kaynaklık değeri meselesi, hadis alanı dışında İslam hukuku, İslam tarihi, Kur’ân gibi başka sahalarda eserler veren oryantalistlerin de görüş belirttiği geniş bir mevzudur. Bu nedenle konu, bazı parametreler esas alınarak sınırlandırılmalıdır.

Hadis kelimesi, "anlatma, haber verme, anlatılan/haber verilen şey, haber, söz" manasına gelen bir mastar ismidir. Kelime bu geniş sözlük manasından alınarak bazı özel haberler için kullanılmaya başlanmış ve böylece zaman içinde terim manası oluşmuştur. 

Hem dinin temel kaynağı olması, hem de inanan insanın günlük hayatındaki işlevi açısından, anlama faaliyetinin en çok yoğunlaştığı alanlardan biri de sünnettir. Hadis ilimleri çerçevesinde sünnetin anlaşılmasına yönelik çalışmalar gözden geçirildiğinde dil ve muhteva açısından..

Hz. Peygamber’in gerek vahyin direktifleri gerekse kişisel tercihleri doğrultusunda hareket ederek yaşadığı hayat tarzı ve gittiği yola genel manada sünnet denilebilir. Son Peygamber ve insanlık için güzel örnek olan Allah Rasûlü'nün sünnetini, bir anlamda Kur'ân'ın hem evrensel..

“Sünnete bağlılık”, İslamî literatürde “el-i’tisam bi’s-sünne” şeklinde ifade edilir. İ’tisam kelimesinin sözlükte, sarılmak, bağlanmak, yapışmak, sığınmak, güvenmek, dayanmak, güç almak, kuvvetlenmek, yardım istemek, korunmak, kaçınmak anlamları bulunmaktadır.

İslam dininde, başlangıçtan itibaren Kur'ân ve sünnet ayrılmaz iki kaynak kabul edilmiş, uygulamada birlikte esas alınmıştır. Çok sayıdaki âyet ve hadis, sünnetin vahiyle doğrudan irtibatı bulunduğunu, kaynağının vahiy olduğunu, Hz. Peygamber'in sünnetin bilgisini vahiy yoluyla..

Peygamberler, insanın akıl ve duyu organlarıyla ulaşamayacağı Allah, ruh, yaratılış, ölümden sonraki ebedî hayat gibi alanlarda insanoğluna vahye dayalı olarak bilgi vermiş ve onları aydınlatmışlardır, (Bakara 2/151). İnsanlara Allah katından bilgi getirmek yanında onlara örnek olma ve eğitme görevi ile de yükümlü olduklarından insanlar arasından seçilmişler, insanüstü fevkaladelikler taşımamışlardır, (İsra 17/95).

Dünyada İslam tebliğine muhatap insanlar muhtelif bakımlardan çeşitlilik göstermektedir. Her kesimin, zamanın gereklerine göre hayatta kendilerine örnek olacak bir rehbere ihtiyaç duymaları normaldir. Bu yüzden farklı toplum..